W ramach cyklu Patroni 2023 roku przypominamy postać Jadwigi Zamoyskiej – polskiej działaczki społeczno-religinej, patriotki, założyżycielki pierwszej w Polsce szkoły gospodarstwa domowego, prekursorki kobiecego przywódzctwa, ur. 4 lipca 1831 w Warszawie, zm. 4 listopada 1923 w Kórniku. Była żoną generała Władysława Zamoyskiego, konserwatywnego polityka związanego z działającym na emigracji Hotelem Lambert.
Życiorys
Była córką Tytusa Działyńskiego i Gryzeldy Celestyny z Zamoyskich, urodzona w burzliwym czasie powstania listopadowego jako trzecie z sześciorga dzieci. Pierwsze lata życia spędziła w galicyjskich Oleszycach; od 1838 przebywała
w odzyskanym przez ojca Kórniku. Kształciła się w domu pod kierunkiem prywatnych nauczycielek, Wandy Żmichowskiej i Angielki Anny Birt; w 1852 wyszła za mąż (po otrzymaniu dyspensy papieskiej) za brata swojej matki, generała Władysława Zamoyskiego, polityka konserwatywnego związanego z Hotelem Lambert. Przeniosła się do Paryża, towarzyszyła mężowi w podróżach politycznych, m.in. do Turcji i Wielkiej Brytanii. Pozostała we Francji po śmierci męża (1868); zbliżyła się do zakonu oratorian i pod wpływem ich idei tworzenia stowarzyszeń religijnych bez obowiązkowych ślubów zakonnych postanowiła założyć „szkołę życia chrześcijańskiego”.
Swoją ideę mogła zrealizować po śmierci brata Jana Działyńskiego i przejęciu dóbr kórnickich przez jej syna Władysława Zamoyskiego. W 1881 powróciła do Kórnika i w następnym roku założyła Szkołę Domowej Pracy Kobiet. W 1885, objęta tzw. ustawami bismarckowskimi, została wydalona z Prus jako obywatelka Francji. Przeniosła wówczas szkołę do Lubowli na Spiszu, potem do Kalwarii Zebrzydowskiej, a w 1891 do zakopiańskich Kuźnic, które jej syn nabył w 1889 na licytacji.
Szkoła Jadwigi Zamoyskiej zyskała poparcie władz kościelnych oraz duże zainteresowanie w społeczeństwie. Program nauczania obejmował przede wszystkim wychowanie religijne i zajęcia praktyczne z szycia, haftui gotowania, ale także zajęcia z rysunków, literatury, geografii, historii Polski oraz naukę śpiewu. Zamoyska publikowała dzieła o tematyce religijno-wychowawczej, m.in. O wychowaniu (1903), przygotowała także do druku pamiętniki męża Jenerał Zamoyski (ukazały się w sześciu tomach nakładem Biblioteki Kórnickiej w latach 1910–1930). Wiele czasu spędzała w Paryżu,
w 1919 wizytowała szkołę w Zakopanem. Ostatnie lata życia spędziła wraz
z synem w Kórniku, tam zmarła i została pochowana.
Z małżeństwa z Władysławem Zamoyskim oprócz syna Władysława miała także syna Witolda (1855–1874) i dwie córki: przedwcześnie zmarłą w Anglii Marię (1857–1858)[3] i drugą także Marię (1860–1937).
Proces beatyfikacyjny
W dwudziestoleciu międzywojennym rozprowadzano obrazki z wizerunkiem Jadwigi Zamoyskiej oraz modlitwą za jej wstawiennictwem wydane za zgodą kurii arcybiskupiej w Poznaniu. Sprawę starań o jej beatyfikację propagowało Stowarzyszenie Matki Bożej Dobrej Rady w Kuźnicach. 27 listopada 2012 Kuria Metropolitalna w Poznaniu oficjalnie wszczęła proces beatyfikacyjny Jadwigi Zamoyskiej. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej.
Odznaczenie
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 lipca 1921) „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu działalności wychowawczej i filantropijnej” – odznaczona Orderem Odrodzenia Polski jako jedna z pierwszych 15 osób
Źródło: wikipedia.org, parafiawszystkich.pl
